Overdienking in Ellesdiek

Bron: Wikipedia

Gisteren beleefde ik iets bijzonders. In het kerkje van Ellesdiek (Ellewoutsdijk) ging ik voor in een 'Overdienking' in het Zeeuws. Het was ook voor mijzelf een experiment, want ik ben opgegroeid in een context waarin je onder elkaar voortdurend dialect sprak, maar op het terrein van het geloof die taal juist niet gebruikte. Toch wilde ik die barrière graag een keer doorbreken en ik ben de groep die de oecumenische samenkomsten in het kerkje organiseert dankbaar voor de ervaring. Die groep en anderen er omheen hebben trouwens zeer veel liederen uit het Liedboek in het Zeeuws vertaald en wel op een zeer verdienstelijke manier. Speciaal voor de gelegenheid van deze dienst, vertaalden ze mijn lievelingscitaat uit Augustinus' Belijdenissen, dat ik hier met toestemming overneem. Mijn lievelingstheoloog Augustinus sprak voor het eerst in mijn leven tot mij in mijn eigen taal. Ontroerend. Zo'n aardse en tastbare manier om over God te spreken en dan in de taal die je het meest nabij is.

Wir ouw’ ik eigenlijk van, mien God,

a ‘k van joe ouwe?

Ouw’ ik dan van een lief dat a t’r goed uutziet

of de groate weêlde van den tied?

Neê.

Ouw’ ik van ’t licht dat a ‘k op aerde groag zie

of van de prachtige wiezen die a mènsen zienge?

Neê.

Bin et blommen die a angenaem ruke

kostelijk ruukwerk, kruuen, manna of eunik?

Of in liefde in een aar z’n ermen ligge?

Neê.

Oal die diengen bin et nie wir a ‘k van ouwe,

wanneêr a ‘k ouwe van mien God.

En toch…

wir a ‘k van ouwe

liekt toch op een licht

’t liekt wer op ‘t geluud van een stemme,

een angenaeme roke,

’t ei wat wig van een rieke smaeke,

en ermen om je ene,

a ‘k ouwe van mien God.

wan licht is t’n

en een stemme

en zoete roke en smaeke

en ermen om die mèns die a ‘k bin,

diepe van binnen.

Dì, wir a licht glanst voe m’n ziele

en foenkelt zonder vaste plekke

dì, wir a ’t klienkt en ziengt

zonder a ‘t geluud deur den tied verstomt

dì, wir a ’t zoete ruukt

zonder a de roke in de wind vervliegt

dì, wir a je die smaeke eit

wir a je noait genoeg van kriegt

dì, mie die ermen om je ene

zonder a’t oait onangenaem wordt..

Dát is ‘t

wir a ‘k van ouwe

a ‘k ouwe van mien God.

Verzeêuwst in Zuudbevelans dialekt deur Hannie Oele en Clasien Rooze, maerte 2020